Jak każda miejska dżungla, Berlin ma swoje pozytywne aspekty - nowoczesna architektura, ostoja czystości, porządku i zachodniej organizacji. Lecz pod tą przykrywką nienagannego niemieckiego "ordnungu" kryję się podziemny, mroczny świat, pachnący cannabis, usłany dywanem wyszywanym LSD, oprószony kokainą...
Takie środowisko jest idealnym miejscem dla spragnionych imprez w stylu "ostrej jazdy bez trzymanki" w takt bitów elektrosyntetycznych. Ale nie tylko. Tu rozwijają się także talenty muzyczne, pragnące zadowolić zarówno "wysublimowane" uszy imprezowiczów, jak i własną wewnętrzną potrzebę artystycznego spełnienia.
Jednym z członków owej bohemy artystycznej jest DJ Ickarus, grającego przez Paula Kalkbrennera, który w rzeczywistości DJ jest.
Jak większość wrażliwych twórców, Ickarus wspomaga się używkami, by móc jeszcze lepiej wykonywać swoje utwory. Jest również w trakcie prac kończących jego płytę. W tournee promującym jego album wiernie towarzyszy mu i wspiera jego dziewczyna, a zarazem menadżerka, Mathilde (Rita Lengyel). Nie pochwala ona zbyt entuzjastycznego zapędu Ickarusa do korzystania z "dobrodziejstw" tego świata. Po jednym z koncertów Mathilde zostawia zaćpanego DJ'a i wraca do swojej byłej dziewczyny, a sam Ickarus trafia do kliniki odwykowej. Tym samym termin premiery płyty staje pod znakiem zapytania Nasz bohater nie zamierza poddać się surowej dyktaturze dyrektorki szpitala - doktor Petry Paul (Corinna Harfouch) i panującym w nim zasadom. Organizuje nielegalną imprezę dla mieszkańców kliniki, wymyka się nocami...ale nie zapomina o tym, co pozwala mu uwolnić swoją duszę z okowów własnych, wewnętrznych demonów. Lekarka, słysząc transowy rytm muzyki, uznaje to za jeden z objawów schizofrenii, o którą podejrzewa Ickarusa. Ten jednak nie odda broni, a nawet obróci złą monetę w dobrą i wykorzysta sytuację, w jakiej się znalazł...
Film ukazuje walkę człowieka z nałogiem, jego wnioski i zmiany po traumatycznym przejściu. Wszystko osnute jest tą niesamowitą zasłoną mechanicznych, transowych dźwięków, które według mnie stanowią niejako fundament produkcji, nadający ton i barwę całości. Bez tego film mógłby okazać się totalną klapą...
Osobiście "Berlin Calling" trafił w mój gust... zdecydowanie muzyczny. Zachęcam do przesłuchania wszystkich soundtrack'ów ( link poniżej). Jeśli chcecie naprawdę "przeżyć" ten film, to polecam zamknąć oczy, wsłuchać i dać ponieść się rytmowi miasta...
Ogólna subiektywna ocena: 4.5/5
Pozdrawiam z mojego Królestwa, ulokowanego w zagiętej czasoprzestrzeni
Mokusha
poster do filmu
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz